mercado e arquitectura pública

Os uso de información privada por compañías tecnolóxicas adoita enfocarse como unha cuestión de dereitos individuais, e así é. Máis é tamén, e a min prodúceme unha maior vertixe, a dimensión ontolóxica do asunto.

Existe un modelo de David Laibson, A Cue Theory of Consumption, sobre estrutura de mercado, estímulos aditivos, e condicionamento condutual. Amosa ata que punto podemos devir radicalmente outros en función da estrutura dos incentivos que nos arrodean.

Está despois a charla de Zeynep Tufekci, programadora de orixe turca que ten devido en socióloga. Zeynep defende moi convincentemente que existe un conflito entre uso privado de algoritmos de condicionamento condutual, o poder que outorgan a quen os usa para condicionar a conduta de millóns de persoas e os seus efectos políticos. De feito, algo diso hai no hackeo ruso das últimas eleccións nos EUA. Dende unha perspectiva económica poderiamos dicir que eses algoritmos afectan de xeito desproporcionado ás preferencias dos consumidores.

A maioría dos algoritmos están programados para condicionar o volume e o prezo dos contratos realizados. Poden detectar, por exemplo, os momentos nos que unha persoa está en fase maníaca (todos temos algo de bipolares), ou ebria, para venderlle nese momento algo que noutras circunstancias non comprariamos.

Ela di que hai que facelos públicos para poder discutir sobre eles, mais a min a mera publicidade seméllame insuficiente ante a complexidade no funcionamento deses algoritmos. Os propios mercados, defende Mirowski, son algoritmos para a solución dun conflito de intereses entre compradores e vendedores; algoritmos ligados os uns aos outros nunha complexa rede. Así, os mercados de poxa se sitúan ao principio da cadea, como sucede nas lonxas de peixe e carne. Mais cando esa carne ou ese peixe chega á praza de abastos o sistema é outro: os compradores transitan por ese espazo público, camiñando de posto a posto, observando prezos e calidades. Co paso do tempo relaciónanse cunha peixeira de confianza que lles fai prezo.

como se constrúe unha vía pública ao longo da que poidan ser dispostos escaparates en internet? Como se constrúe unha identidade privada nese mesmo contexto? Onde están os mercados de poxa e onde as prazas de abastos? Como se relacionan?

O open access é utópico dado que en moitas ocasións non é posible entender o que eses algoritmos están a facer e non podemos recrutar un exército de vixiantes dos algoritmos. Porén o dominio público de determinados ámbitos podería ser unha boa cousa: a posibilidade de construír prazas de abastos on line, portos seguros contra a intrusión dos algoritmos privativos.

O certo é que algunha arquitectura pública é precisa.