E que hai das novas
masculinidades xordidas nos 70s?
Falo de “Tal como éramos” e de Woody Allen nesa época. Homes que falan de sentimentos, entre
eles moitos de inseguridade, que se expoñen e ás veces perden.
Son testemuña dunha novidade, de novas formas de relacionarse.
Falaba hai nada de The Last Duel e de que pese a boa factura faltábame algo na realización do filme. Ese algo que me faltaba teno The Green Night. Trátase dunha fantasía medieval de carácter onírico. A estética do filme serve á fin da liberación narrativa. O maior pecado dos filmes de época é a atadura da recreación. En The Duellists duelistas a luz, a sombra e a cor fan que o noso padal se embriague do espírito do romanticismo. En The Green Night a estética naif fálanos na linguaxe céltica medieval, onde a raposa fala, os xigantes reparan en nós e un cabaleiro verde outorga cabalaría. Tamén unha especie de teoría estética sobre a contraposición do verde e o vermello.
Va un post muy largo en el que vuelco algún trabajo que estoy haciendo sobre un artículo de E. Ostrom sobre racionalidad y acción colectiva. Es lo primero que leo de Ostrom por lo que las críticas son completamente provisionales. El artículo es este y está disponible on line en formato pdf. Entre corchetes las notas; el resto en castellano el resumen por libre y en inglés las citas literales. lo estoy haciendo sin referir paginado...
Onte vin por primeira vez PERSONA, de Bergman. Polo que lembro intentara vela dúas veces... seguramente no 2005/6, e despois por segunda vez non lembro cando... e non pasara nunca do primeiro famoso minuto. Pero onte flipei. Prestoume o retrato da outra, o baleiro, a evolución de Alma. Preciosa Persona.
Comentarios
Publicar un comentario